Χράπ! ἐξαφανίζεται τὸ μισὸ δωμάτιο
Ἀδηφάγο κενὸ καταβροχθίζει τὴν πόλη
Οἱ δρόμοι κόβονται ἀπὸ ἀβυσσαλέους κρημνοὺς
Κολοβωμένα κορμιὰ πασχίζουν νὰ διαφύγουν
Τρώγει ὁ Θεὸς τὸν
κόσμο του!
Στὸ Σύνταγμα χιλιάδες σώματα παραληροῦν
Ὅλες οἱ λέξεις ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ Γενέσεως,
ἐπιστρέφουν στὰ στόματα τώρα
Ἄκρα σιωπή· ποτέ,
τίποτε δὲν ἐλέχθη!
Βρίσκομαι στὴ λεηλατημένη Βουλὴ
Μιὰ νεαρὰ μοναχή,
οὐρεῖ ὄρθια παραμερίζοντας τὸ ἐσώρουχο
«Ὦ Κύριε,» προσεύχεται
»γάμησον τὴν δούλην σου, γάμησόν με..,»
Τὴν ἀγκαλιάζω,
καὶ μὲ τὰ στήθη της –δυὸ κεφαλὲς παρδάλεων,
μὲ κατασπαράσσει ἀγρίως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου