Θά Γίνουμε ὁ Παράδεισος

Ἀνθρώπινα σώματα,

κραυγάζουν τὶς νύκτες καινούργιους κόσμους

Λάβα ἀνέρχεται ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς γῆς

Περνᾶ ἀπ’ τὰ τρυπημένα τους πέλματα

κι ἐξακοντίζεται ἀπ’ τὰ στόματα.

Αἰωροῦνται πελώριες γυναῖκες

Ἀπὸ τὴ μέση καὶ κάτω εἶναι μέδουσες

Οἱ πλόκαμοί τους σύρονται ἁπαλά,

ἐπάνω στοὺς θόλους τῆς μητρόπολης.

Τὸ σῶμα μου ταξιδεύει στὸ διάστημα

Εἶμαι ὁ σπόρος ποὺ φυτρώνει μέσα του

Ἀπὸ τὶς κνῆμες του βγαίνουν ῾ρίζες

Ἀπὸ τὰ μάτια, κλαδιὰ μὲ φυλλώματα

Ἀπ’ τὰ δάκτυλα μῆλα

Γύρω του σχηματίζεται,

ἕνας μικρὸς τόπος μὲ ἀραιὸ χῶμα

κι ἕνας κῆπος.

Ὅποιος ἔχει γευθεῖ τὸν καρπό μου, γνωρίζει.

Τό Παλτό

Εἶμαι μελισσοκόμος

Ἔχω μακριὰ γενειάδα,

καὶ πάντα φορῶ,

μαῦρο χονδρὸ παλτό, σφικτὰ κουμπωμένο.

Τὶς Κυριακὲς κάθομαι στὴν πλατεία

Χαζεύω τοὺς ἀνθρώπους,

ποὺ χορεύουν ταγκὸ μὲ τὰ πτώματά τους

Δὲν μὲ βλέπουν

Βλέπουν κι ἀκοῦν μονάχα,

αὐτὸ ποὺ ἔχουν στὸ κεφάλι τους.

Σηκώνομαι ἔξαφνα κι ἀνοίγω τὸ παλτὸ

Ὅλες μαζί,

χρυσές,

βομβίζοντας οἱ μέλισσες,

βγαίνουν ἀπ’ τὸ σκοτάδι,

σκορποῦν στὸν ἥλιο.

Η ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΣ ΤΟΞΙΚΟΤΗΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

http://www.scribd.com/doc/64558047/LARRY-COOL-%CE%91%CE%93%CE%93%CE%95%CE%9B%CE%9F%CE%99-%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%99-%CE%9C%CE%95-%CE%A4%CE%9F-%CE%9A%CE%95%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%99-%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D-%CE%91%CE%A3%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%A4%CE%9F

Issuu: http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

Ἡ Ντουλάπα μέ τά Σφάγια.

Ἕνα πρωὶ βγαίνω ἀπ’ τὸ δωμάτιό μου,

καὶ δὲν μὲ ἀναγνωρίζει κανεὶς

Ἡ μητέρα μου,

ὁ πατέρας, ἡ ἀδελφή μου,

μὲ κοιτάζουν μὲ ἀπορία

Ῥωτοῦν «ποιὸς εἶστε κύριε!»

Ἔντρομος ἀντιλαμβάνομαι τὸ λάθος

Κλειδώνομαι στὸ δωμάτιό μου,

ἀνοίγω τὴ ντουλάπα,

κι ἀντικρύζω σὰν σφάγια σὲ κρεοπωλεῖο,

κρεάτινα κοστούμια κρεμασμένα

Παίρνω φορῶ τὸ τετριμμένο μου σαρκίο,

τακτοποιῶ ἐντόσθια, μυελό,

γίνομαι πάλι ‘Λάρρυ.’

Ὅμως πέρα ἀπὸ σάρκες καὶ σκέψεις,

τί εἶναι ‘αὐτὸ’ ποὺ ντύνεται μὲ σκέψεις καὶ σάρκες;

ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ:

http://www.scribd.com/doc/64558047/LARRY-COOL-%CE%91%CE%93%CE%93%CE%95%CE%9B%CE%9F%CE%99-%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%99-%CE%9C%CE%95-%CE%A4%CE%9F-%CE%9A%CE%95%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%99-%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D-%CE%91%CE%A3%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%A4%CE%9F

Ἔχετε (1) Ἀναπάντητη Κλήση

Λησμονῶ τὸν ἑαυτό μου

Φαντάζομαι ὅτι εἶμαι ἀνθρώπινο σῶμα.

Τὸ σῶμα τρέμει, βομβίζει ὁλόκληρο

Ἄγριες σφῆκες μπαινοβγαίνουν στ’ ἀνοικτό του στόμα

Ἔχουν κάνει φωλιὰ στὸ στομάχι

Στὶς παλάμες του φυτρώνουν πλίνθινες πόλεις

Σφίγγοντας κάθε τόσο τὶς γροθιές του,

τὶς συντρίβει κάνοντας ἕναν μαλακό, ὑπόκωφο θόρυβο

Καταπακτὲς ἀνοίγουν στὸ θόλο τοῦ κρανίου

Ἀνθρωπίσκοι προβάλλουν

Γελοῦν μέχρι δακρύων.

Αἴφνης ἠχεῖ τὸ κινητό του

«Ποιός;»

Δὲν ἀπαντῶ

Μ’ ἀναγνωρίζει· «ἐσύ;!» ψιθυρίζει

Ἐπανέρχομαι ἀμέσως στὸν ἑαυτό μου

Τὸ σῶμα ἐξατμίζεται. 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ

http://www.scribd.com/doc/64558047/LARRY-COOL-%CE%91%CE%93%CE%93%CE%95%CE%9B%CE%9F%CE%99-%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%99-%CE%9C%CE%95-%CE%A4%CE%9F-%CE%9A%CE%95%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%99-%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D-%CE%91%CE%A3%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%A4%CE%9F

Αἴνιγμα

Ἄστρα

Νέφη

Ὄνειρα

Πτυχὲς τῆς νύχτας,

αἶμα τῆς νύχτας.

Δένδρα

Ἀλυχτήσματα

Πανσέληνος ἀπὸ ζυμάρι.

Εἶν’ ἕνα καλύβι

Ἀπὸ τὴν καμινάδα του ὑψώνεται καπνὸς

Μέσα στὸ καλύβι,

κοιμᾶται ἤρεμα ἕνας ἄνθρωπος –ὁ Λάρρυ

Πάνω του ἁπλώνεται ὁ ἔναστρος οὐρανὸς

Ποιὰ οὐσία ρέει;

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

http://www.scribd.com/doc/64558047/LARRY-COOL-%CE%91%CE%93%CE%93%CE%95%CE%9B%CE%9F%CE%99-%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%99-%CE%9C%CE%95-%CE%A4%CE%9F-%CE%9A%CE%95%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%99-%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D-%CE%91%CE%A3%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%A4%CE%9F

Τό Αἰνιγματικό Μειδίαμα τοῦ Κόσμου

Συναντῶ στὸ δρόμο τον φίλο μου τό Νίκο

«Τί σοῦ συμβαίνει;» μὲ ῥωτᾶ

Κοιτάζω γύρω μου ἔκθαμβος

«Τί εἶναι ‘αὐτό’» ῥωτῶ

»ποὺ γίνεται δένδρα, νέφη, ἄνθρωποι;

Τί εἶναι ‘αὐτὸ’ ποὺ ἐμφανίζεται μὲ τόσες μορφές;!»

Παγιδευμένος στὰ δίχτυα τῶν αἰσθήσεων,

τῶν σκέψεων, τῶν λέξεων,

πέφτω στὸ πεζοδρόμιο σπαρταρῶ

Άδυνατῶ νὰ κατανοήσω,

‘αὐτὸ’ ποὺ παίρνει σχῆμα καὶ νόημα κόσμου.

«Κοίτα!» ἀναφωνεῖ ὁ Νίκος

Ἕνα γυμνὸ κορίτσι μὲ κρυστάλλινο σῶμα,

διέρχεται χαμογελῶντας αἰνιγματικὰ

Ἐγκλωβισμένοι ἐντός του εἶναι οἱ ἐραστές του.

ΧΙΛΙΕΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΤΗΣ ΣΑΠΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

http://www.scribd.com/doc/64558047/LARRY-COOL-%CE%91%CE%93%CE%93%CE%95%CE%9B%CE%9F%CE%99-%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%99-%CE%9C%CE%95-%CE%A4%CE%9F-%CE%9A%CE%95%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%99-%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D-%CE%91%CE%A3%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%A4%CE%9F

Τό Ἐκμαγεῖο τῶν Σωμάτων

Ὁ χῶρος εἶμαι, –τὸ ἐκμαγεῖο τῶν σωμάτων

Ἐντός μου ἀποτυπώνεται,

ἕνα γυναικεῖο σῶμα ποὺ χορεύει ἐκστατικὰ

Μ’ ἀναζητεῖ παντοῦ μὲ ὅλο της τὸ δέρμα,

ἀραιώνει,

ἑνώνεται μαζί μου.

Τὸ σῶμα τοῦ ποιητῆ σὲ στάση ὀκλαδὸν

Στὴν κόγχη τῆς κοιλιᾶς του καίει μιὰ φλόγα

Στὶς ἄκρες τῶν δακτύλων του,

στριφογυρίζουν δέκα μανιασμένα μάτια

Σκληρὸ τρίχωμα τράγου καλύπτει τὴ γλῶσσα του

Κραυγάζει στίχους

Μὲ τὶς φωνὲς ἀπωθεῖ τὸ σκοτάδι

Δημιουργεῖ χῶρο γιὰ νὰ ἐπιβιώσει

Ἀστραπιαῖα μιὰ κραυγή κρυσταλλώνεται στὴ νύκτα.

Ὁ χῶρος εἶμαι

Ἀχανεῖς ἐκτάσεις μου συμπυκνώνονται,

γίνονται πάλι τὸ γυναικείο σῶμα ποὺ χορεύει.