Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Στό Καφέ πού Συχνάζω



Ξαφνικὰ τὰ πράγματα χάνουν τὸ νόημά τους
Μὴ ἔχοντα λόγο ὕπαρξης,
φλιτζάνια τραπέζια νομίσματα σβήνουν
Ἐξαφανίζονται μὲ τρομώδεις ἀναλαμπές.

Ἐπικρατεῖ πανικὸς
«Μὴν κουνηθῇ κανείς!»
διατάσσει ἡ ὡραία σερβιτόρος
»πρῶτα θὰ λύσετε τὸ αἴνιγμα τοῦ κόσμου»
Καὶ τραβῶντας τὸ στενό της φόρεμα,
ἀποκαλύπτεται μιὰ ἀνθισμένη κερασιὰ
Διὰ μιᾶς τὸ νόημα ἀνθίζει στὰ κεφάλια μας:
Ὁ κόσμος καὶ τὰ πράγματα,
εἶναι τὰ ἄνθη τοῦ κενοῦ
κι οἱ λέξεις, ξετρελαμένα ἔντομα.

Ἐπιστρέφοντας σπίτι,
μασῶ ζουμερὴ νύχτα καὶ φτύνω ἄστρα.