Ἡ ἄγ(ρ)ια Νύκτα τῶν Ἐξεγερμένων

Τὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν σχίζονται

Ὀγκώδη μάρμαρα προβάλλουν ἀπὸ μέσα

Τὰ ἐξορύσσουν ἀπ’ τὰ σπλάγχνα τους,

γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν τὴ νέα πόλη.

Μπροστά μου τρέχει μία καλλίπυγος ἐπαναστάτις

Καταφεύγουμε λαχανιασμένοι στὰ Προπύλαια

«Ποιὰ εἶσαι; Βγάλε τὴ μάσκα νὰ σἐ δῶ»

Κατεβάζει τὸ blue jean, «φίλησέ μου το»

Τῆς γλείφω τὸ αἰδοῖο κοιτάζοντάς την στα μάτια

Μέσα ἀπὸ τὴν ἀντιασφυξιογόνο μάσκα,

ἀκούγεται ὁ ῥόγχος τῆς ἀναπνοῆς της.

Κραάκ! μὲ μιὰ πέτρα μοῦ σπάζει τὸ κάτοπτρο τοῦ νοῦ

Τὸ εἴδωλο τοῦ κόσμου κερματίζεται

Μυριάδες ἀπαστράπτοντα κρύσταλλα στροβιλίζονται

Ἕνα ἀηδόνι βρυχᾶται,

προσδίδοντας πρωτάκουστο νόημα στὸν κόσμο.  

Λυκόφως

Καθισμένος σὲ μιὰ παλιὰ πολυθρόνα,

μπροστὰ σ’ ἕναν θαμπὸ καθρέφτη,

λικνίζομαι

Ἐμπρὸς-πίσω, πίσω-ἐμπρός, ἐμπρὸς-πίσω

Ἀνδρείκελο

Βὰλς μὲ ἐξαρθρωμένο κεφάλι.

Οὔτε ξυπνητὸς εἶμαι οὔτε κοιμᾶμαι

Βρίσκομαι σὲ λήθαργο

Σπάνια ἀνασαλεύει μέσα μου

Κάτι σὰν σκέψη ἤ σὰν ἀνάμνηση.

Στοὺς διαδρόμους,

στὶς μαρμάρινες σκάλες,

στὶς σκοτεινὲς ἀλέες τοῦ ἄλσους,

παντοῦ,

ἀκούγονται σιγανὰ ρυθμικὰ τριξίματα.

Νευρόσπαστα ἐκτελοῦν αὐτόματες κινήσεις

Κατὰ διαστήματα ἀκινητοῦν

Ἔπειτα ξαναρχίζουν.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

MATRIX

Διασχίζω μιὰ πλατεία μὲ περιστέρια

Βλέπω μιὰ νεκροφόρο

Φίλους καὶ συγγενεῖς νὰ πενθοῦν

«Ποιὸς πέθανε;» ῥωτῶ

«Ἐσύ»         

«Ἐγώ;!»

«Ἦταν γραφτό σου»

Ἆρον ἆρον μὲ βάζουν ἐπικεφαλῆς καὶ ἡ κηδεία μου ξεκινᾶ.

Εἶμ’ ἕνα ὄνειρο ποὺ παρασύρει ὁ ἄνεμος

Αἴφνης ἀντιλαμβάνομαι,

ὅτι ‘γραφτό μου’ εἶναι τὸ ποίημα τοῦτο.

Τὰ μάγια τοῦ μυαλοῦ μου λύνονται

Ξεσπῶ σὲ γέλια

Φρρρ! πετοῦν μακριὰ τρομαγμένες οἱ λέξεις,

ἀφήνοντας τὴ σελίδα κατάλευκη.

ΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΤΗΣ ΣΑΠΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

Οἱ Ἀγανακτισμένοι τοῦ 2011

Τὸ πλῆθος στὴν πλατεῖα ὀργισμένο

Ἐμεῖς πάλι,

λαχανιάζουμε ἀπὸ πόθο μέσα στ’ ἀντίσκηνο

«Θὰ σ’ ἀγαπῶ γιὰ πάντα» τῆς λέω, »ἐσύ;»

Γελᾶ

«Μόνο γιὰ ὅσο διαρκέσει,

ἡ μυρωδιὰ τοῦ σπέρματός σου στὸ μουνί μου.»

Ἀπ’ τὰ παράθυρα τῆς Βουλῆς,

ἐκτινάσσονται φλεγόμενοι πολιτευτὲς

Τὴν ἀναζητῶ παντοῦ καὶ ξαφνικὰ τὴν βλέπω

Γυμνή, ὄρθια πάνω σ’ ἕνα νέφος κατουρεῖ τὰ ΜΑΤ

Στὴ ματωμένη παλάμη της σφίγγει,

τὰ κομμένα ὄργανα κάποιου τραπεζίτου

Κάτω ἀπ’ τὴ μασχάλη της ἔχει ἕναν κόκορα.

Τὸ λάλημα τοῦ ἀλέκτορος σχίζει τὴ νύκτα

Ἀπ’ τὸ ἐκθαμβωτικὸ ἄνοιγμα,

βάζει ὁ Θάνατος τὸ χέρι του καὶ παίρνει ἀνθρώπους.

Ὀνειρεύομαι ὅτι Ζῶ

Βγαίνω ἀπὸ τὸν σιδηροδρομικὸ σταθμὸ

Εἶναι μιὰ πόλη ἔρημη,

μὲ θολωτὲς στέγες καὶ σκυθρωπὰ κτήρια

Περιπλανῶμαι στοὺς δρόμους,

κρατῶντας μιὰ φθαρμένη δερμάτινη βαλίτζα

Ἐπισκέπτομαι τὰ μουσεῖα, τὶς ἐκκλησίες.

Τὴν ὥρα ποὺ νυχτώνει καταλήγω σ’ ἕνα δωμάτιο

Ὅλα εἶναι θαμμένα στὴ σκόνη

Ἀναγνωρίζω τὸ τραπέζι,

τὰ σκεύη,

τὴν κουνιστὴ πολυθρόνα

Ἐπάνω στὸ τραπέζι ο στυλογράφος,

τούτο τὸ ποίημα ποὺ τελειώνει ἐδῶ...

Μὲ καταλαμβάνει ἀφόρητο ἄγχος

Ἐπέστρεψα μετὰ ἀπὸ χρόνια γιὰ νὰ τὸ τελειώσω

Παίρνω τὸν στυλογράφο καὶ «καθώς στρέφομαι,

ἀντικρίζω ἕναν ξένο:

Τό εἴδωλό μου στόν παλιό καθρέφτη.»

Femme Fatale

Νύχτα ἐπισκέπτομαι τὴν μοιραία γυναίκα

«Θέλω νὰ μοῦ ἀλλάξετε τὴ ζωὴ» τῆς ζητῶ

»Νὰ ζήσω πραγματικά»

«Ἡ ζωή σας εἶναι πλεγμένη μὲ τὸν κόσμο» ἀπαντᾶ

Κι ἀπότομα μὲ τὸ στιλπνό της νύχι,

τραβᾶ ἕνα νῆμα ἀπ’ τὸ πουλόβερ μου.

Ἔκθαμβος παρακολουθῶ τὸ ξήλωμα τοῦ σώματός μου,

τῆς ψάθινης καρέκλας, τοῦ χαλιοῦ,

ὅλων ὅσων ἔκανα, εἶπα καὶ σκέφτηκα

Μαγεμένος βλέπω,

τὴν διάλυση τῶν ῥαφῶν τοῦ μυαλοῦ μου μὲ τὸν κόσμο.

Καθισμένη τώρα στὸ σκοτάδι,

πλέκει ἀραιὰ τὰ νήματα τοῦ κόσμου, τῆς ζωῆς μου

Ἀφήνει τὰ πουλιά τὰ σύννεφα τὶς θλίψεις,

νὰ διέρχονται ἐλεύθερα μέσ’ ἀπ’ τὸ σῶμα μου.

Θέ μου! εἶμαι γεμάτος φεγγαρόφωτο.

Οἱ μετανάστες

Εἴμαστε γυμνοὶ καὶ στριμωγμένοι,

μέσα σὲ μιὰ σωσίβια λέμβο

Λεπτότατες ἶνες ἀπ’ τὰ μάτια μᾶς ἕλκουν στὸ ἄγνωστο.

Στέκω πίσω ἀπὸ μιὰ μικρὴ Ἀφρικανὴ

Στὶς παλάμες της φυτρώνουν δύο κυπαρισσάκια

Ἀνάμεσα στοὺς γλουτούς της εἶναι σφηνωμένο τὸ πέος μου

«Βάλ’τον μου,» μουρμουρίζει

Τὴν γαμῶ μὲ ἀνεπαίσθητες κινήσεις τῆς λεκάνης.

Ἀποβιβαζόμεθα σὲ μιὰ ζοφερὴ πόλη

Κατὰ μῆκος τῶν λεωφόρων λαμπαδιάζουν τραπεζίτες

Ἄνθρωποι μὲ μακριὲς λόγχες ξεκοιλιάζουν τὰ νέφη,

καὶ πίνουν ἄπληστα τὸ αἷμα ποὺ ῥέει

«Στὴν κόλαση ἤρθαμε!» μουρμουρίζει τὸ κορίτσι μου.

Βοὺπ-βούπ! ὁ οὐρανὸς μᾶς τραβᾶ ἐπάνω,

καὶ μᾶς βάζει γιὰ ὕπνο στὶς αἰθέριες φωλιές του.

Ὑψικάμινοι στήν Ἀκτή

Ζῶ σὲ μιὰ τσιμεντένια καμινάδα

Μέσα εἶν’ ἕνα ἰλιγγιῶδες κλιμακοστάσιο

Σκουριασμένες στενὲς σκάλες,

ἀνελίσσονται,

συμπλέκονται,

διακλαδίζονται,

ὁδηγῶντας πολλὲς στὸ κενό,

καταρρέοντας συχνὰ μὲ ἐκκωφαντικὸ θόρυβο.

Τὸ δέρμα μου εἶναι τραχὺ

Περγαμηνῶδες

Τὰ μάτια διεσταλμένα, οἱ κινήσεις τρομώδεις

Ἀναρριχῶμαι ἐπὶ μῆνες

Πλᾶσμα λευκὸ τῆς ἀβύσσου,

ἐξαντλημένο,

τρομαγμένο,

γκρεμίζομαι

Τυφλωμένο προσπαθῶ πάλι καὶ πάλι.

Μιὰ νύχτα φθάνω στὸ κυκλικὸ ἄνοιγμα

Βλέπω ἐπιτέλους τ’ ἄστρα

Ἀφουγκράζομαι τὸν ῥόγχο τῆς θάλασσας

Παντοῦ τὴν ἀπέραντη ἀκτή,

ὑψώνονται μυριάδες ὑψικάμινοι

Στὴν καρυφή τους προβάλλουν,

κεφάλια μοναχικῶν ἀνθρώπων.

Μέ τίς Λέξεις Ποτέ

Νύχτωσε

Κι ἀπ’ τὸ πρωὶ πασχίζω νὰ γράψω ἕναν πραγματικὸ στίχο,

–κάποιαν ἀλήθεια

Μάταια

Οἱ λέξεις εἶναι ψεύτικες κι ὁ κόσμος ὄνειρο.

Ἀπηυδημένος μουντζουρώνω τὸ χαρτὶ μὲ λύσσα μὲ μανία

Σχίζεται

Καὶ στροβιλιζόμενος μ’ ὅλες τὶς λέξεις καὶ τὰ πράγματα,

χανόμαστε μέσα στὸ σχίσμα.

«Ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικότητα!» κραυγάζω στὸ κενὸ

«Ἐγωώ...» ἀποκρίνεται ἡ ἠχὼ

Ἐμπρός μου στέκει ἕνα γυμνὸ πανέμορφο κορίτσι

Μ’ ἀγκαλιάζει καὶ σιωπηλὰ κάνουμε ἔρωτα

Ἀπὸ τοὺς πόρους τοῦ δέρματός της,

γλυκὲς φωνοῦλες μοῦ ψιθυρίζουν:

«Μὲ τὶς λέξεις ποτὲ μὰ ποτὲ δὲν θὰ μάθεις ποιὰ εἶμαι.»

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window